Forum poświęcone grupie KINO i Wiktorowi Cojowi

Kinofan

Nie jest to wprawdzie porządna biografia jaką należałoby napisać, ale mam nadzieję, że i tak rzuci trochę światła na koleje życia i twórczą działalność bohatera naszego forum.

1962

21.06 – narodziny w Leningradzie pierworodnego syna w rodzinie Cojów – nauczycielki wychowania fizycznego Walentyny Wasiliewny i inżyniera Roberta Maksymowicza. Chłopcu dano na imię Wiktor.

1969

1.09 – rozpoczęcie nauki szkolnej. Do ósmej klasy Wiktor Coj zmienił trzy szkoły, przechodząc z jednej do drugiej wraz ze swoją matką.

1974-76

Ujawnia się zainteresowanie sztukami plastycznymi – rysowaniem, lepieniem. Wiktor chodzi na zajęcia do szkoły plastycznej przy kanale Gribojedowa.
Pierwsze próby muzyczne i udział w zespole „Pałata No.6”, którego liderem był kolega szkolny Maksym Paszkow.

1977

Skończywszy osiem klas Wiktor zdaje do prestiżowej szkoły plastycznej im. W. Sierowa

1978

Za „słabe postępy” Coj zostaje wyrzucony ze szkoły. Zatrudnia się w zakładzie „Metalurg”
i uczęszcza do szkoły wieczorowej.

1979

Wiktor zostaje przyjęty do SPTU-61 (szkoły zawodowej) na specjalność snycerz w drewnie.

1981

Lato: powstanie grupy „Garin i Gieprboloidy” w składzie Wiktor Coj (gitara), Aleksiej Rybin (gitara), Oleg Walińskij (instrumenty perkusyjne).

Jesień: przyjęcie grupy do Leningradzkiego rock-klubu, odejście Walińskiego wziętego do wojska;

1982

Duet Coj, Rybin zmienia nazwę na KINO;

W marcu Wiktor poznaje się ze swoją przyszłą żoną Marianną;

19.02 – KINO debiutuje w Rock-klubie, na pierwszym koncercie występują wraz z grupą „Akwarium” Borisa Grebienszczikowa;

Z pomocą Grebienszczikowa i muzyków „Akwarium” KINO nagrywa w studio Andrieja Tropiłło swój pierwszy album – „45”, nazwany tak ze względu na czas trwania nagrania;

Po ukończeniu szkoły zawodowej (z zaświadczeniem) Wiktor rozpoczyna pracę
w pracowniach konserwatorskich pałacu w Puszkino;

W którymś momencie tego roku z grupą zaczyna ćwiczyć początkujący gitarzysta-samouk Jurij Kasparian

1983

Konflikt Coja z Rybinem, ten ostatni opuszcza grupę

Lato: nagranie z Jurijem Kasparianem u Aleksieja Wiszni (ucznia Tropiłły) demo do kolejnego albumu, które później ujrzało światło dzienne jako „46”.

Jesień: Coj otrzymuje „biały bilet” – zwolnienie ze służby wojskowej po symulacji obłędu
i ponadmiesięcznym pobycie w szpitalu psychiatrycznym, powstają tam piosenki „Trankwilizator” i „Ja idu po ulice”

1984

Formuje się drugi skład KINO, z Jurijem Kasparianem na gitarze, Gieorgijem Gurianowem na perkusji i Aleksandrem Titowem na basie (który był równocześnie basistą Akwarium,
a KINO jakby tylko pomagał)

Maj: KINO zostaje laureatem drugiego festiwalu Leningradzkiego rock-klubu

Lato-jesień: nagranie, znów z muzykami akwarium, albumu „Naczalnik Kamczatki”

1985

Luty: Wiktor bierze ślub z Marianną. W sierpniu tego roku na świat przychodzi ich syn Sasza.

Marzec: KINO zostaje laureatem 3. festiwalu leningradzkiego Rock-klubu.

Lato-jesień: ruszają prace nad nagraniem albumu „Noć” w studio Andrieja Tropiłło. Jednocześnie w ramach odpoczynku KINO nagrywa płytę z lżejszym materiałem w studio
u Aleksieja Wiszni, w tym samym roku zostaje ona wydana jako album „Eto nie liubow”.

1986

Styczeń: wychodzi album „Noć”, KINO nie jest zachwycone końcowym efektem swojej pracy. Potem Andriej Tropiłło bez wiedzy i zgody muzyków przekazuje materiał jedynej państwowej wytwórni fonograficznej „Melodia”, która wydaje płytę w ogromnym 2-milionowym nakładzie. Jest to pierwsza „oficjalnie” wydana płyta KINO. Grupa nie otrzymała za to ani kopiejki, jednak jej popularność w całym kraju znacząco wzrosła.

Maj: KINO otrzymuje nagrodę za najlepsze teksty na 4. festiwalu leningradzkiego Rock-klubu

Wiosna: Aleksandr Titow stwierdza, że nie jest w stanie dłużej godzić grania w dwóch grupach i na dobre wybiera Akwarium. Na jego miejsce zostaje zaproszony basista heavy metalowej grupy Dżungla – profesjonalny muzyk Igor Tichomirow.

Lato: KINO występuje w muzycznym filmie „Koniec Kanikuł”, nakręconej w Kijowie pracy dyplomowej młodego reżysera Siergieja Lisenko. W USA wychodzi płyta „Red Wave”, na którą złożyły się wywiezione z ZSRR przez amerykańską przyjaciółkę rockmanów Joannę Stingray nagrania czterech grup: Akwarium, Alisy, Strannych Igr oraz KINO. Po jednym egzemplarzu płyty wysłano do Ronalda Reagana oraz Michaiła Grobaczowa.

Jesień: Wiktor rozpoczyna pracę jako palacz w węglowej kotłowni w budynku przy ul. Błochina 15 w Leningradzie, zwanej „Kamczatką”. Pracował tam do początków 1988 r.

Wiktor uczestniczy w zdjęciach do filmów „Rock” i „Poslednij Gieroj” Aleksieja Uczitiela,
a także dyplomowej pracy kazachskiego reżysera Raszyda Nugmanowa „Jja-hha!”.

Jesień-zima: Wiktor i KINO występują w filmie „Assa” Siergieja Sołowiowa, jednym
z pierwszych obrazów wykorzystujących swobodę gorbaczowskiej pierestrojki.

Ruszają pierwsze prace nad albumem „Gruppa krowi”.

2 listopada Jurij Kasparian bierze ślub z Joanną Stingray, córką amerykańskiego milionera
z Beverly Hills, rockową piosenkarką, od 1984 przyjeżdżająca do ZSRR i zaprzyjaźnioną z wszystkimi wielkimi gwiazdami rosyjskiego rocka tamtego czasu, Grebienszczikowem (Akwarium), Kuriochinem (Pop-Mechanika), Kinczewem (Alisa) no i oczywiście Cojem oraz resztą członków KINO.

1987

Wiosna: premierowe pokazy „Assy”

Nagrywanie albumu „Gruppa krowi” w mieszkaniu u Gurianowa na przywiezioną ze Stanów przez J. Stingray 4-kanłową maszynkę Yamaha MT 44.

Czerwiec: występ na 5. festiwalu Rock-klubu – nagroda za „twórczą dojrzałość”

Jesień: Wiktor wylatuje do Ałma-Aty na zdjęcia do filmy „Igła” Raszyda Nugmanowa,
w którym gra główną rolę. Film ten uważa się za początek tzw. kazachskiej nowej fali w kinie radzieckim. Na zdjęciach poznaje urodziwą krytyk filmową Nataszę Rozłogową, która staje się jego partnerką i towarzyszką. Na ostatnie dwa lata życia Wiktor przeprowadza się do Moskwy i zamieszkuje razem z nią. Marianna do końca nie dała mu rozwodu.

W studiu Wiszni ostatecznie zmiksowana zostaje „Gruppa krowi”.

1988

Film „Igła” wchodzi na ekrany; swoją premierę ma także album „Gruppa krowi” – w całym kraju rozpoczyna się trwający aż do śmierci Wiktora szczytowy okres „KINOmanii”.

Na początku roku Wiktor gra głównie solowe koncerty – Kasparian przebywa w USA u swojej żony.

Rozpoczyna się nagrywanie albumu „Zwiezda po imieni Solnce”
Przychodzi czas koncertów w największych salach i na stadionach

1989

Styczeń: koncert KINO w Kopenhadze w ramach akcji zbierania pieniędzy na pomoc ofiarom trzęsienia ziemi w Armenii.

Lato: Coj i Kasparian lecą do Ameryki w gości do Joanny Stingray. Film „Igła” pokazywany jest na festiwalach w Los Angeles i Salt Lake City.

Kwiecień: wyjazd KINO wraz z kilkoma innymi zespołami na koncerty do Francji. W Paryżu nagrana zostaje składanka przebojów „Poslednij gieroj”.

Uczestnictwo w festiwalu filmowym Zołotoj Diuk w Odessie; Coj za rolę w „Igle” otrzymuje tytuł najlepszego aktora roku.

Jesień: wydany zostaje album „Zwiezda po imieni Solnce”.

1990

Wiosna: wyjazd do Japonii, bardzo duże zainteresowanie tamtejszych producentów, plany organizacji tournee w 1991 r.

Wielka trasa koncertowa po całym ZSRR, KINO potrafi grać nawet po trzy koncerty tego samego dnia, z grupą pracuje jeden z pierwszych profesjonalnych producentów w ZSRR Jurij Ajzenszpis. Kulminacją trasy jest koncert na moskiewskim stadionie Łużniki 24.06.1990 r.; publiczności ok. 70 tys., po raz pierwszy od olimpiady płonie olimpijski znicz.

Po koncercie członkowie grupy rozjeżdżają się na odpoczynek. Coj z Kasparianem jadą na Łotwę, pod Jurmałę. Tam na swoją Yamahę nagrywają pierwsze wersje piosenek dla nowego albumu, który grupa planowała wypuścić jesienią. Potem Kasparian zabiera zarejestrowany materiał i wraca do Leningradu, Coj zaś razem z synem i swoją partnerką Nataszą Rozłogową kontynuuje wypoczynek.

15.08.1990 r. o godz. 12:28 na 35 kilometrze trasy między miasteczkami Soka i Tałsi prowadzony przez wracającego z nocnej wyprawy na ryby Wiktora Coja Moskwicz 2141 zderzył się przy prędkości ok. 130 km/h z autobusem marki Ikarus. Kierowca Moskwicza zginął na miejscu. Jako przyczynę wypadku analiza wykazała zaśnięcie za kierownicą.

Gdy wiadomość o tragedii dociera do opinii publicznej przez cały kraj przetacza się fala samobójstw. Co najmniej 45 osób odebrało sobie życie na wieść o śmierci idola.

Pogrzeb Wiktora Coja na cmentarzu Bogosłowskim w Leningradzie stał się ogromną manifestacją żałoby, pierwszą tak wielką od czasów pogrzebu Włodzimierza Wysockiego.

W październiku i listopadzie Kasparian i Tichomirow na bazie materiałów nagranych na Łotwie pracują nad ukończeniem nowego albumu. Ukazuje się on pod koniec roku. Nie ma nazwy, okładka jest cała czarna i tylko pośrodku widnieje niewielki biały napis KINO. Wśród fanów płyta otrzymuje nazwę Czarnego Albumu. Jeszcze na długo przed oficjalną premierą bije on wszelkie rekordy sprzedaży. Po jego wypuszczeniu grupa KINO rozwiązuje się.

Tranq · Gość

Dodam jeszcze, że ludzie w Związku Radzieckim z charyzmą do poderwania tłumów nie ginęli przypadkowo i mam nieodzowne wrażenie że usunęły go służby specjalne. Coj nie był zwykłym śpiewakiem ani awanturnikiem, miał mega charyzmę, każde słowo proste i przejrzyste trafiające w serce. Mój ojciec mówił zawsze, że nie lubi głosu Coja, że woli Talkowa - jego przyjaciela, który też zresztą zginął zastrzelony (wymyślona jakaś byłą historyjka z intrygą). Po prostu wypadek i po prostu intryga. Słowa Coja nawoływały do wolności umysłu i jego otwartości. Mój cały światopogląd to Kino, wrosło w mój kręgosłup moralny, ukształtowało mnie moją wolność i alternatywę w podejściu do świata. Miałem 10 lat kiedy pierwszy raz usłyszałem jego utwory był to 1988 rok, magnetofon Majak kasetowy, szpula to wtedy była przeszłość, granie na gitarze do godz 12 w nocy przed szkołą, która byłą niedaleko domu i śpiewanie po raz setny: VIDELI NOCH' GULALI VSIU NOCH' DO UTRA..." I powiedzenia które krążyły: " KTO NE LUBIT VITIU COJA - TOT KOZIOL VREMION ZASTOJA". Kto miał charyzmę ten ginął, ponieważ stanowił zagrożenie dla ustroju totalitarnego. Indywidualizm kwitł w Pendosji (USA)ale to też płukanka mózgu tylko z innej strony była. Chcę pisać o Nim ponieważ wydobywam z zakątków pamięci najdalsze wspomnienia i dzielę się nimi z wami.

Pozdrawiam

Kinofan

Ładnie napisane, choć ja akurat nie wierzę w wersję o zabójstwie Coja przez władze komunistyczne. Owszem, pewne okoliczności jego śmierci są nie do końca jasne, ale brak jest dowodów wskazujących na morderstwo. Przy tym czerwone imperium chyliło się już ku upadkowi, rock był już legalny, wpuszczony na stadiony, do państwowego radia i telewizji, a Coj nie był poetą politycznym, który wprost odnosiłby się do bieżących wydarzeń. Ze swoją afirmacją indywidualizmu i sceptycyzmem nie aspirował też do roli lidera tłumu (choć ze swoją charyzmą z pewnością mógłby). Nie wydaje się więc, aby mógł być dla komunistów na tyle niewygodny, aby chcieli go zabić. Co innego Talkow, który śpiewał jednak piosenki o wiele bardziej publicystyczne, osadzone w tu i teraz.